Օրհան Փամուք․ երկու էսսե
Կարդում ենք տարածաշրջանային գրականություն
«Այս տեքստում հուշերն ու մոռացությունը հավասար են․ քաղաքը ապրում է իր թափվող լույսերի, ճաքող պատերի, ջրի մեջ արտացոլված անցյալի անհասանելի հմայքի մեջ։ Ստամբուլը մարմնավորում է ճակատագիրը, որում անհատն էլ, քաղաքն էլ դատապարտված են մեկուսացած գոյության, մի տեսակ «դատավարության», ուր մեղավորներն ու անմեղները չեն տարբերակվում»։