შენობის ისტორიები
12/13/2024, 5:08:00 PM
Created By`
Ռինա Շագինյան
საინტერესო პროექტის ფარგლებში კოლეჯის სტუდენტების ჯგუფი მოხუცთა სახლს ეწვია.
შიგნით გველოდნენ თანამოსაუბრეები, რომელთა თვალები წლების ისტორიებით იყო სავსე. კარებს მიღმა ღიმილი გვეგებებოდა, ზოგჯერ გულში ჩაფლული, თითოეულ მათგანს თავისი ზღაპარი უჭირავს.
შიგნით გველოდნენ თანამოსაუბრეები, რომელთა თვალები წლების ისტორიებით იყო სავსე. კარებს მიღმა ღიმილი გვეგებებოდა, ზოგჯერ გულში ჩაფლული, თითოეულ მათგანს თავისი ზღაპარი უჭირავს.
ყოველი სიტყვა მათი ბაგეებიდან სულის საჩუქრად გამოდიოდა, შეხსენება იმისა, რომ სიცოცხლე ძვირფასია არა მხოლოდ წამებში, არამედ იმ ადამიანებში, ვინც ჩვენს გზას იზიარებს. ჩვენც ვუყვებოდით ერთმანეთს ჩვენი ცხოვრების შესახებ, თითქოს თაობებს შორის ხიდს ვქმნიდით. ეს იყო გაკვეთილი ცხოვრების შესახებ, რომ ჩვენ ყველას გვჭირდება მოსმენა და რომ ზრუნვა გადმოცემულია არა მხოლოდ სიტყვებით, არამედ თანდასწრებითაც.ჩვენი შეხვედრა ბებია ჟენიასთან ძალიან შთამბეჭდავი იყო. მან გვიამბო თავისი ცხოვრების შესახებ, გვითხრა, რომ ჰყავს სამი შვილი, ორი ბიჭი და ერთი გოგონა, მაგრამ სამწუხაროდ, ქალიშვილი გარდაიცვალა. მისი თქმით, ღრმა მწუხარება იგრძნობა დედისა და ახლობლების დაკარგვის გამო (მამა და ძმაც გარდაიცვალნენ). ბებიამ ისიც თქვა, რომ მისი ვაჟები გაიზარდნენ და უკვე ჰყავთ საკუთარი ოჯახი, თითოეულს ორი ვაჟი. მიუხედავად იმისა, რომ მას ისეთი მდიდარი და ვრცელი ოჯახი ჰქონდა, ბებია არ ეთანხმებოდა მის ცხოვრებას. ხშირად იღიმებოდა და ყოველთვის აღნიშნავდა, რომ გოგოები უფრო მოსწონს. არ ვიცი ეს ბიჭების ცუდი მოგონებები იყო თუ გოგოს დაკარგვა, მაგრამ ძალიან ატკინა. გვითხრა, რომ ერთ-ერთ ბიჭთან ერთად ცხოვრობდა, მაგრამ ერთ დღეს იმ ბიჭმა უთხრა, რომ აღარ სურდა მათთან ცხოვრება.
– მძულხარ, არც კი მინდა ჩვენთან იცხოვრო, – თქვა მან ღრმა ტკივილით. ბებია ამ ყველაფერზე ისეთი შერეული ემოციებით ლაპარაკობდა თვალებში, რომ ძნელი სათქმელი იყო ეს მისი ყველაზე დიდი მწუხარება იყო თუ შვილების უარყოფის სევდა.
ეს სიტყვები ჩვენთან დარჩა და შეგვახსენა, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია ადამიანების ყურადღება და რამდენად მტკივნეულად შეიძლება შეიცვალოს ურთიერთობები, როდესაც პატივისცემა ან სიყვარული აკლია.
ჩვენი შემდეგი შეხვედრა ბაბუა ლიოვასთან ძალიან განსაკუთრებული იყო. კარგად არ ესმოდა, მაგრამ ლაპარაკიც უჭირდა, ძირითადად ჟესტების ენაზე ლაპარაკობდა. ეს მაშინვე გვკარნახობდა ახალ მიდგომას: ჩვენ არ ვსვამდით კითხვებს, მაგრამ ვცდილობდით გაგვეგო მისი სამყარო, მისი ისტორიები. ლიოვა თავის წარსულზე გვიყვებოდა. ახალგაზრდობაში დიდი სიყვარულით ცეკვავდა და ქორეოგრაფიც კი იყო. მოგვიანებით ის ძირითადად მთიან ყარაბაღში მუშაობდა. მან ასევე ახსენა ორი ქალი. პირველი მას დაშორდა, მეორე კი 20 წლის წინ გარდაიცვალა. ბაბუას თვალები ღრმა ტკივილს აჩვენებდა, ეს იყო ნამდვილი დანაკარგების ტკივილი. სამი ვაჟი ჰყავს, ყველა საზღვარგარეთ. და ამიტომ ახლა მარტოა.მაგრამ როცა მის სახლში შევედით, მისი სიხარული უბრალოდ განუზომელი იყო, რა თქმა უნდა, ამას ღიად ვერ აჩვენებდა, მაგრამ თვალები იმაზე მეტყველებდა, რასაც ვერ ამბობდა. მთელი მადლიერებით მოგვესალმა აუხსნელი ღიმილით და ოდნავ ანთებული თვალებით. ბევრს არ გველაპარაკებოდა, მაგრამ მისი გარეგნობა ისეთი სითბოთი იყო სავსე, რომ არასდროს დაგვავიწყდება.